De eerste traantjes...
Door: Pam Verwoolde
Blijf op de hoogte en volg Pam
01 September 2010 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Liefste Nederlanders,
Wat heb ik zin om jullie te zien!!
De voorbereidingen voor het event, vrijdag de 13e: De Talent Show, laatste souveniertjes kopen, laatste uurtjes van de Afrikaanse zon genieten, vliegticket bevestigen, afscheidsbraai met het Ground Zero team, Farewell Party, afscheid nemen bij alle lunch tentjes en restaurantjes, beetje bij beetje beginnen met inpakken en ondertussen het besef krijgen dat het end nu echt in zicht is. Bizar.
Talent Show
De week voor zo’n event is onbeschrijfelijk, alleen nog even de puntjes op de ‘i’ zetten klinkt leuk, maar er komt heel wat bij kijken. Zoals jullie inmiddels weten moet in Zuid Afrika altijd alles dubbel gecheckt worden en de week voor zo’n event helemaal! Artiesten, vrijwilligers die komen helpen, het panel voor de avond, security, catering, sound equipment etc. En zoals verwacht, komen er dan vooral onverwachte situaties op je pad. Zo dachten we hét systeem te hebben bedacht voor de verkoop van de tickets. Elke artiest die deelnam aan de talent show kreeg 10 tickets om aan familie/vrienden te verkopen, waarbij we hen verantwoordelijk maakten voor het geld van de tickets. Tijdens de workshop die ze nog zouden krijgen was het de bedoeling dat ze het geld van de verkochte tickets mee zouden brengen + de tickets die ze nog over hadden. Daarbij waren alle ticket genummerd, zodat we wisten welke tickets bij wie hoorden. Op het ticket zelf stond een kniplijntje, zodat deze bij de deur kon worden afgeknipt. Het werd dan ook duidelijk doorgegeven dat ze niet zelf de tickets moesten gaan knippen. Je voelt hem al aankomen… De dag van de workshop had 80% van de artiesten niets bij zich, en de paar die wel iets hadden mee genomen hadden óf te weinig geld, waren de niet verkochte tickets vergeten óf hadden alleen afgeknipte tickets bij zich.
Is het zo moeilijk? Frustrating.
Tijdens de workshop maakten we onze laatste uitzondering, iedereen moest het geld + overgebleven tickets de dag van het event in de ochtend brengen, want anders mochten ze niet deelnemen aan de Talent Show. Helaas, zelfs daar werden ze niet warm of koud van. Uiteindelijk ben ik één voor één alle artiesten langs gegaan, inmiddels 16.00uur. Moet je voorstellen dat er mensen bij zaten die 5 tickets wilden betalen, voor 2 tickets het geld pas om 17.00uur werd gebracht en 3 tickets aan de deur betaald zouden worden. Maar welk nummer, welk ticket was, geen idee. Serieus, het was een uitzondering als iemand al zijn tickets had verkocht en al het geld bij zich had. En op zo’n moment mis je de Nederlandse structuur, die werkt!
Ik ben iemand die een presentatie/speech voorbereid door de tekst een keer uit te schijven, een paar keer te oefenen en dan vervolgens door middel van steekwoordjes de tekst vloeiend uit mijn mond kan laten stromen.
Lea is iemand die geef je het onderwerp en die lult alles zo aan elkaar.
Zo hadden we de speech voor het final event door tijdsgebrek 1x in de auto kunnen oefenen en ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest.
5 minuten voor de show van start zou gaan nam Lea me even mee naar buiten om alle stress mijn lijf uit te schreeuwen, je kent het wel, diep ademhalen, kop naar achter en schreeuwen zo hard als je kan. Heerlijk.
De security aan de andere kant van de deur schrok zich een ongeluk en stond binnen 1sec. naast ons, met een verslagen gezicht, niet kunnen bevatten wat er zojuist gebeurd was. Die gekke Nederlanders.
De speech was een geweldig succes!
En toen was het moment aangebroken voor het eerste optreden en een brok in mijn keel. Er gaan zoveel verschillende emoties door je heen op zo’n avond, maar dit gevoel was uniek, onbeschrijfelijk.
De rest van de avond was een groot succes, ongelofelijk hoeveel talent ertussen zat. Het dansen, het ritme, het zit gewoon echt in hun bloed. En zoals eerder beschreven te hebben dat die kids hier allemaal kleine Micheal Jackson’tjes zijn, zo werd de winnaar een menneke van 10 jaar die Micheal Jackson nadeed, absurd goed! De tranen stonden in z’n ogen, so sweet!
Facts: 362 bezoekers, minder dan 10€ over budget, alleen maar complimenten (‘South Africa needs more Dutch ladies like you!’) en drie aanbevelingsbrieven in the pocket!
The day after
Een leeg gevoel. Het enige waar we over konden praten was de Talent Show.
Maanden van tevoren wisten we dat deze final day zou komen en hebben we aan iedereen verkondigd dat er daarna nog maar twee weken waren om het report voor school te schrijven en we dan bijna zouden vertrekken. En opeens is het zover, al heb je het zo vaak herhaald, het besef kwam pas die dag.
We hebben ons ding gedaan en het werd tijd om het te gaan afronden, heel gek.
Eerste traantjes
Een week na het final event hebben we een afscheidsbraai georganiseerd voor het vaste team van Ground Zero. Samen hadden we besloten om als bedankje de braai te financieren voor deze 15 man. Maar als je 15 man verwacht wordt er minstens voor 25 man boodschappen gehaald, zo gingen we samen met Renate boodschappen doen, op z’n Afrikaans. We begonnen bij het fruit, vervolgens naar het vlees, toen naar de sappen die weer bij het fruit stonden and so on. Met andere woorden: totaal geen logica, de supermarkt hebben we drie keer van voor naar achter gezien.
Daarbij hadden we voor iedereen een sleutelhanger met het Ground Zero logo en een foto van ons erin, samen met een bedank kaartje en onze adressen, om op die manier te laten zien dat ze altijd welkom zijn.
Nadat we dit gegeven hadden sprongen twee kerels meteen naar voren: On behalf of Transformers (dansgroep) wilden ze ons ook bedanken door middel van een liedje: ‘That’s what friends are for’. Vervolgens hebben hun nog een mooie hiphop dans gedaan en wij een carnavalsdansje, lekker gek. Maar wat ga ik dat missen, mannen die zonder genre op de dansvloer staan.
Transformers hadden we ook uitgenodigd voor onze farewell party de week erna, maar het bleek al snel dat transport, zoals altijd, een probleem zou worden en dat ze er niet zouden zijn. Na van iedereen een dikke knuffel gekregen te hebben en van sommige nog twee extra, zeiden we elkaar gedag onder het mom dat we elkaar volgende week zouden zien, wetend dat dit niet zou gebeuren. Toen ze zichzelf met 7 man in de auto aan het proppen waren stroomden de tranen over onze wangen. Deze jongens hebben zoveel betekend voor ons.
Farewell Party
De gastvrijheid van Zuid Afrikanen kan me blijven verbazen. Zo hebben we Andrew van de Rotary Club leren kennen tijdens het Swimming Gala, één van onze eerste weken in Zuid Afrika. Super gezellige man en het klikte meteen. In totaal hebben we hem tijdens de rest van ons verblijf 3x gezien, waarna die vroeg wat onze plannen voor een farewell party waren en de aankondiging dat hij graag zijn huis beschikbaar wilde stellen als locatie! In Nederland kun je je beste vrienden vragen, die zouden er eerst over na moeten denken en daarna waarschijnlijk nee zeggen. Why?
Het feest heeft een heel dubbel gevoel bij me achter gelaten. Mensen van wie we verwacht hadden dat ze er zouden zijn misten en mensen van wie we een flauw vermoeden hadden dat ze zouden komen (werknemers van een lunchzaakje waar we behoorlijk wat cappuccino’s hebben weggezet) waren er. Het voelde alsof de kei-harde werkelijkheid nog eens extra bewezen moest worden. We hebben zoveel aandacht en tijd in bepaalde relaties gestoken en keer op keer word je toch teleurgesteld. Te laat komen zijn we helemaal aan gewend, maar niet even kunnen afbellen als je niet komt, dat doet nog steeds pijn, zeker bij een afscheidsfeest. Daarbij moet je op zo’n moment echt beseffen dat het niet persoonlijk is, dat je de reden nooit zal weten en dat dit deel is van de cultuurverschillen die je nooit zult begrijpen.
Nog een aantal leuke feitjes:
- De organisatie waar we mee samen werkten over onze replacements:
‘They have some largeeeee shoes to fill!’
- Tijdens de pauze van de Talent Show was onze kleine Micheal Jackson opeens kwijt, we vonden hem in de douche van de kleedkamer met zijn moeder, de laatste pasjes van zijn dans aan het oefenen.
- Bij het kopen van een nieuwe tandenborstel waren we van kleur gewisseld, zo stond ik opeens met Lea’s tandenborstel mijn bekkie te schrobben.
- Sushi eten en het voor elkaar krijgen om gratis coquilles, gratis cocktails én gratis dessert wijn te krijgen.
- Renate van de organisatie, die het systeem van de tickets aan de artiesten heeft mee helpen uitleggen, vervolgens al haar tickets weg heeft gegeven.
- Tijdens het avondeten na drie happen pas door hebben dat je met twee vorken aan het eten bent en gewoon de puf niet meer hebben om even een mes te pakken.
Liefste lezers, hierbij wil ik jullie allemaal super bedanken voor jullie trouwe support en de leuke reacties via mijn weblog, mailtjes, kaartjes, smsjes en telefoontjes!
Vandaag om 18.00uur stap ik in het vliegtuig en morgen om 12.00uur kom ik aan in Dusseldorf, hoop dat ik na een glaasje wijn heerlijk in slaap val en de tijd een beetje snel gaat.
Ik zie jullie snel (en wat klinkt dat heerlijk!) !!
Dikke kus,
Pam
Wat heb ik zin om jullie te zien!!
De voorbereidingen voor het event, vrijdag de 13e: De Talent Show, laatste souveniertjes kopen, laatste uurtjes van de Afrikaanse zon genieten, vliegticket bevestigen, afscheidsbraai met het Ground Zero team, Farewell Party, afscheid nemen bij alle lunch tentjes en restaurantjes, beetje bij beetje beginnen met inpakken en ondertussen het besef krijgen dat het end nu echt in zicht is. Bizar.
Talent Show
De week voor zo’n event is onbeschrijfelijk, alleen nog even de puntjes op de ‘i’ zetten klinkt leuk, maar er komt heel wat bij kijken. Zoals jullie inmiddels weten moet in Zuid Afrika altijd alles dubbel gecheckt worden en de week voor zo’n event helemaal! Artiesten, vrijwilligers die komen helpen, het panel voor de avond, security, catering, sound equipment etc. En zoals verwacht, komen er dan vooral onverwachte situaties op je pad. Zo dachten we hét systeem te hebben bedacht voor de verkoop van de tickets. Elke artiest die deelnam aan de talent show kreeg 10 tickets om aan familie/vrienden te verkopen, waarbij we hen verantwoordelijk maakten voor het geld van de tickets. Tijdens de workshop die ze nog zouden krijgen was het de bedoeling dat ze het geld van de verkochte tickets mee zouden brengen + de tickets die ze nog over hadden. Daarbij waren alle ticket genummerd, zodat we wisten welke tickets bij wie hoorden. Op het ticket zelf stond een kniplijntje, zodat deze bij de deur kon worden afgeknipt. Het werd dan ook duidelijk doorgegeven dat ze niet zelf de tickets moesten gaan knippen. Je voelt hem al aankomen… De dag van de workshop had 80% van de artiesten niets bij zich, en de paar die wel iets hadden mee genomen hadden óf te weinig geld, waren de niet verkochte tickets vergeten óf hadden alleen afgeknipte tickets bij zich.
Is het zo moeilijk? Frustrating.
Tijdens de workshop maakten we onze laatste uitzondering, iedereen moest het geld + overgebleven tickets de dag van het event in de ochtend brengen, want anders mochten ze niet deelnemen aan de Talent Show. Helaas, zelfs daar werden ze niet warm of koud van. Uiteindelijk ben ik één voor één alle artiesten langs gegaan, inmiddels 16.00uur. Moet je voorstellen dat er mensen bij zaten die 5 tickets wilden betalen, voor 2 tickets het geld pas om 17.00uur werd gebracht en 3 tickets aan de deur betaald zouden worden. Maar welk nummer, welk ticket was, geen idee. Serieus, het was een uitzondering als iemand al zijn tickets had verkocht en al het geld bij zich had. En op zo’n moment mis je de Nederlandse structuur, die werkt!
Ik ben iemand die een presentatie/speech voorbereid door de tekst een keer uit te schijven, een paar keer te oefenen en dan vervolgens door middel van steekwoordjes de tekst vloeiend uit mijn mond kan laten stromen.
Lea is iemand die geef je het onderwerp en die lult alles zo aan elkaar.
Zo hadden we de speech voor het final event door tijdsgebrek 1x in de auto kunnen oefenen en ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest.
5 minuten voor de show van start zou gaan nam Lea me even mee naar buiten om alle stress mijn lijf uit te schreeuwen, je kent het wel, diep ademhalen, kop naar achter en schreeuwen zo hard als je kan. Heerlijk.
De security aan de andere kant van de deur schrok zich een ongeluk en stond binnen 1sec. naast ons, met een verslagen gezicht, niet kunnen bevatten wat er zojuist gebeurd was. Die gekke Nederlanders.
De speech was een geweldig succes!
En toen was het moment aangebroken voor het eerste optreden en een brok in mijn keel. Er gaan zoveel verschillende emoties door je heen op zo’n avond, maar dit gevoel was uniek, onbeschrijfelijk.
De rest van de avond was een groot succes, ongelofelijk hoeveel talent ertussen zat. Het dansen, het ritme, het zit gewoon echt in hun bloed. En zoals eerder beschreven te hebben dat die kids hier allemaal kleine Micheal Jackson’tjes zijn, zo werd de winnaar een menneke van 10 jaar die Micheal Jackson nadeed, absurd goed! De tranen stonden in z’n ogen, so sweet!
Facts: 362 bezoekers, minder dan 10€ over budget, alleen maar complimenten (‘South Africa needs more Dutch ladies like you!’) en drie aanbevelingsbrieven in the pocket!
The day after
Een leeg gevoel. Het enige waar we over konden praten was de Talent Show.
Maanden van tevoren wisten we dat deze final day zou komen en hebben we aan iedereen verkondigd dat er daarna nog maar twee weken waren om het report voor school te schrijven en we dan bijna zouden vertrekken. En opeens is het zover, al heb je het zo vaak herhaald, het besef kwam pas die dag.
We hebben ons ding gedaan en het werd tijd om het te gaan afronden, heel gek.
Eerste traantjes
Een week na het final event hebben we een afscheidsbraai georganiseerd voor het vaste team van Ground Zero. Samen hadden we besloten om als bedankje de braai te financieren voor deze 15 man. Maar als je 15 man verwacht wordt er minstens voor 25 man boodschappen gehaald, zo gingen we samen met Renate boodschappen doen, op z’n Afrikaans. We begonnen bij het fruit, vervolgens naar het vlees, toen naar de sappen die weer bij het fruit stonden and so on. Met andere woorden: totaal geen logica, de supermarkt hebben we drie keer van voor naar achter gezien.
Daarbij hadden we voor iedereen een sleutelhanger met het Ground Zero logo en een foto van ons erin, samen met een bedank kaartje en onze adressen, om op die manier te laten zien dat ze altijd welkom zijn.
Nadat we dit gegeven hadden sprongen twee kerels meteen naar voren: On behalf of Transformers (dansgroep) wilden ze ons ook bedanken door middel van een liedje: ‘That’s what friends are for’. Vervolgens hebben hun nog een mooie hiphop dans gedaan en wij een carnavalsdansje, lekker gek. Maar wat ga ik dat missen, mannen die zonder genre op de dansvloer staan.
Transformers hadden we ook uitgenodigd voor onze farewell party de week erna, maar het bleek al snel dat transport, zoals altijd, een probleem zou worden en dat ze er niet zouden zijn. Na van iedereen een dikke knuffel gekregen te hebben en van sommige nog twee extra, zeiden we elkaar gedag onder het mom dat we elkaar volgende week zouden zien, wetend dat dit niet zou gebeuren. Toen ze zichzelf met 7 man in de auto aan het proppen waren stroomden de tranen over onze wangen. Deze jongens hebben zoveel betekend voor ons.
Farewell Party
De gastvrijheid van Zuid Afrikanen kan me blijven verbazen. Zo hebben we Andrew van de Rotary Club leren kennen tijdens het Swimming Gala, één van onze eerste weken in Zuid Afrika. Super gezellige man en het klikte meteen. In totaal hebben we hem tijdens de rest van ons verblijf 3x gezien, waarna die vroeg wat onze plannen voor een farewell party waren en de aankondiging dat hij graag zijn huis beschikbaar wilde stellen als locatie! In Nederland kun je je beste vrienden vragen, die zouden er eerst over na moeten denken en daarna waarschijnlijk nee zeggen. Why?
Het feest heeft een heel dubbel gevoel bij me achter gelaten. Mensen van wie we verwacht hadden dat ze er zouden zijn misten en mensen van wie we een flauw vermoeden hadden dat ze zouden komen (werknemers van een lunchzaakje waar we behoorlijk wat cappuccino’s hebben weggezet) waren er. Het voelde alsof de kei-harde werkelijkheid nog eens extra bewezen moest worden. We hebben zoveel aandacht en tijd in bepaalde relaties gestoken en keer op keer word je toch teleurgesteld. Te laat komen zijn we helemaal aan gewend, maar niet even kunnen afbellen als je niet komt, dat doet nog steeds pijn, zeker bij een afscheidsfeest. Daarbij moet je op zo’n moment echt beseffen dat het niet persoonlijk is, dat je de reden nooit zal weten en dat dit deel is van de cultuurverschillen die je nooit zult begrijpen.
Nog een aantal leuke feitjes:
- De organisatie waar we mee samen werkten over onze replacements:
‘They have some largeeeee shoes to fill!’
- Tijdens de pauze van de Talent Show was onze kleine Micheal Jackson opeens kwijt, we vonden hem in de douche van de kleedkamer met zijn moeder, de laatste pasjes van zijn dans aan het oefenen.
- Bij het kopen van een nieuwe tandenborstel waren we van kleur gewisseld, zo stond ik opeens met Lea’s tandenborstel mijn bekkie te schrobben.
- Sushi eten en het voor elkaar krijgen om gratis coquilles, gratis cocktails én gratis dessert wijn te krijgen.
- Renate van de organisatie, die het systeem van de tickets aan de artiesten heeft mee helpen uitleggen, vervolgens al haar tickets weg heeft gegeven.
- Tijdens het avondeten na drie happen pas door hebben dat je met twee vorken aan het eten bent en gewoon de puf niet meer hebben om even een mes te pakken.
Liefste lezers, hierbij wil ik jullie allemaal super bedanken voor jullie trouwe support en de leuke reacties via mijn weblog, mailtjes, kaartjes, smsjes en telefoontjes!
Vandaag om 18.00uur stap ik in het vliegtuig en morgen om 12.00uur kom ik aan in Dusseldorf, hoop dat ik na een glaasje wijn heerlijk in slaap val en de tijd een beetje snel gaat.
Ik zie jullie snel (en wat klinkt dat heerlijk!) !!
Dikke kus,
Pam
-
01 September 2010 - 09:38
Esther:
Je hebt echt een heerlijke tijd gehad zo te lezen,
Tot snel Pammie :)
Kus -
01 September 2010 - 10:04
Ella:
Hoi Pam, heerlijk om je verhalen te lezen. op dit moment ben je al geland denk ik....... Welkom thuis, in ons koude structuur landje.
Je bent een hele mooie levenservaring rijker Pam. Super dat je dit hebt gedaan, ik heb genoten van je reisverhalen, hopelijk volgen er nog meer.
Hartelijke groetjes; Ella -
01 September 2010 - 11:02
Susanne:
Hee Pam!!
Wat is de tijd snel gegaan want wat bijzonder om te lezen hoeveel mooie dingen jullie hebben bereikt, door veel doorzettingsvermogen en veel tijd en energie erin te steken! Jullie mogen trots op jullie zelf zijn!! Je zult vast met een dubbel gevoel weggaan maar het zal ook vast heerlijk zijn om je familie en vrienden weer te zien!! Een hele goede en fijne vlucht terug!!
Liefs en een Drukkie,
Susanne (je eerste huisgenootje ;)) -
01 September 2010 - 11:06
Mathilde:
Lieve Pam,
Bedankt voor je prachtige ontroerende verhaal.
Zie je morgen in Düsseldorf.
Dikke kus Mathilde
-
01 September 2010 - 12:52
Laurie:
Haa Pammie,
Jammer dat het alweer voorbij is! Jij hebt echt een te leuke tijd gehad en echt super zo'n ervaring!! Jealous on this side. Haha
Ik zit nu in London, maar zou het leuk vinden als ik terug ben je weer een keer te treffen en alles te horen..lijkt me zo interessant!
Dikke kus lauw -
01 September 2010 - 15:54
Rens:
Hey meiden!
Klinkt echt super leuk en goed, wat jullie gedaan hebben!
Als jullie terug zijn meeten we snel! Ben benieuwd naar jullie verhalen uit dat mooie land;)!
Geniet er nog even van!!
Tot in NL!!! -
01 September 2010 - 16:12
Irene:
Was erg leuk om je verhalen te lezen, volgens mij heb je een hele mooie tijd gehad daar! Geniet lekker van je thuiskomst!!
xx Irene -
01 September 2010 - 18:35
Nikita:
Hoi lieve Pam, wat fantastisch dat het event zo goed is gegaan! Super! Jammer dat er een eind is gekomen aan jullie avontuur en dus ook aan de mooie verhalen. Zal het missen, maar vind het leuk om je snel weer te zien!! Liefs! -
01 September 2010 - 21:00
Mariska:
Schat, geweldig, geweldig, geweldig! Ongelooflijk dat je alweer bijna terug bent. Dan gaan we HEEL gauw afspreken en mag je je verhalen nog eens overdoen. Dikke kus (en fijne vlucht, wilde ik zeggen, maar je bent al onderweg..) -
01 September 2010 - 21:03
Nanc:
pamss en leakke!
waauw leuk om nog een laatste verhaal te lezen, je zit nu al in ut vliegtuig. hopelijk heb je en fijne vlucht en zien we ons snelll!! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
