Een zwemgala!
Door: Pam Verwoolde
Blijf op de hoogte en volg Pam
01 April 2010 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Hola companeros!
Na alle feestavonturen van Cape Town hier weer even wat meer informatie over mijn stage.
Ons eerste echte event: The Study and Career Exhibition ‘Ready 4 Work’. In november heeft dit voor de eerste keer plaatsgevonden en dit was een groot succes. De bedoeling is dat het vier keer per jaar georganiseerd gaat worden en elke keer in een andere gebied plaatsvindt om zo alle mensen in the Northern area erbij te betrekken.
Het punt was alleen dat de vrouw die het de eerste keer grotendeels georganiseerd had een baan aangeboden had gekregen en zonder iets te zeggen was vertrokken. En jammer genoeg was deze vrouw nou niet bepaald nauwkeurig met haar database.. het gevolg was dat Lea en ik dus van allerlei scholen, universiteiten, banken etc. de marketing manager moesten spreken voor het adres om een uitnodiging te kunnen sturen voor de R4W Day.
En dit op de Afrikaanse manier van werken:
- Goodmorning, Pam speaking from Ready 4 Life. How are you today?
I am fine, how are you?
- I am good, thanks. I am looking for the marketing manager.
One moment I’ll put you through /
He is not at the office at the moment /
We do not have a marketing manager.
En op dat moment word je óf doorverboden, óf moet je later terug bellen óf moet je doorvragen totdat je de persoon hebt die jou kunt helpen.
Als je wordt doorverboden begint het riedeltje van ‘How are you today’ opnieuw en bestaat er een grote kans dat je nog een keer doorverbonden wordt, nog een keer je riedeltje mag doen of dat na een aantal keer doorvragen de hoorn gewoon op de haak wordt gegooid, zodat je weer vanaf vooraf aan kunt beginnen.
En dat was nog niet alles, want soms zijn mensen gewoon werkelijk niet te verstaan door hun accent en het zachte praten (mensen houden hier echt van zacht praten, ik praat daarentegen op volume 10 om er maar zeker van te zijn dat ze mij in ieder geval wel begrijpen en met de hoop dat hun daardoor ook wat harder gaan praten!)
Nadat alle uitnodigingen eruit waren kwam de week daarna de volgende belronde om te vragen of ze geïnteresseerd zijn om als exhibitor naar de R4W Day te komen, met hoeveel personen ze zullen komen en hun gegevens.
De eerste telefoontjes waren een uitdaging, maar daarna voelt het alsof je dit werk al jaren doet. (Al weet ik nu ook wel 100% zeker dat een kantoor baan niets voor mij is)
Dé dag itself was nog de mooiste ervaring.
Je leeft naar zo’n dag toe, je hebt ontzettend veel voorbereidingen getroffen en je hebt een idee/plan hoe de dag zal gaan verlopen, het welgenoemde: Scenario Plan.
- Om 7.00uur verzamelen bij de Gelvandale Community Hall, 7.15uur ging de Hall pas open.
- Om 9.00 zouden de exhibitors arriveren om hun stand klaar te maken. Om 9.00uur waren
er 3 van de 33, de laatste kwam toen alles al in volle gang was en sommige kwamen
helemaal niet opdagen.
- Ook zouden om 9.00uur W. (local) en een vrijwilliger de mensen bij de bussen begeleiden.
(Er reden twee gratis bussen langs alle bijliggende plaatsen om de mensen op te pikken)
W. was alleen te laat, zodat er uiteindelijk op het allerlaatste moment een andere local mee
moest.
- We hadden een heel schema gemaakt met de mensen die een speech wilden geven, elke
20min. één speech en pauzes met entertainment (zang en dans). Uiteindelijk moesten
persé alle speeches na elkaar, inclusief de entertainment en waren we veel te vroeg klaar
met ons programma waardoor iedereen eerder weg ging dan gepland.
Zelfs de bus, die om 14.00uur terug zou gaan, is eerder vertrokken. En geloof mij, dit is in
Afrika echt een uitzondering!
En daar sta je dan na zo’n dag, iedereen happy met het resultaat, want het was al zó veel beter dan de eerste keer. En op dat moment merk je het cultuur verschil, want Le en ik misten gewoon het gevoel van: ‘Yes, we did it’. We bleven meer hangen in het gevoel dat we niet bereikt hadden wat we die dag wilden bereiken. Nederlanders zijn strevers en leggen de lat hoog. Hier staat de lat verticaal, ‘we zien wel waar we uitkomen’.
Een avond waarop we ook goed in aanraking kwamen met het cultuur verschil was de avond dat we zijn gaan stappen in een coloured township, niet iets wat je zomaar vergeet. Toen we binnen liepen werden we door iedereen bekeken, en toen we weggingen was dit nog steeds het geval. En eigenlijk is dit heel begrijpelijk, drie van die witneuzen tussen allemaal coloured people, dan vraag je om aandacht. Die aandacht hebben we dan ook gekregen, de één na de ander kwam naar je toe om een praatje te maken. Na het riedeltje ‘How are you’ en de vraag ‘Do you like Africa?’ werd er meteen naar je telefoonnummer gevraagd. En ik moet zeggen, we worden al steeds beter in de leugentjes om bestwil: ‘Sorry, I don’t have my phone with me’ and ‘No, I don’t know my number by heart’.
Ook hebben we Afrikaanse danspasjes geleerd, kwamen verschillende mensen vragen of alles goed ging en of we het nog leuk vonden.. ze houden je echt in de gaten. Als blanke zal je dan ook niets kunnen gebeuren in een township, juist omdat iedereen op je let en ervoor zorgt dat je niets overkomt. Dit komt omdat de townships een slechte naam hebben en als er iets met een blanke zou gebeuren, dit alleen nog maar erger wordt.
(Toch nog een feestverhaal tussendoor)
Een ander weekend werd het zwemgala van de Rotary Club van Port Elizabeth georganiseerd. Niet echt iets waarvan je direct een beeld in je hoofd hebt van wat is. Mijn moeder had een mooie beschrijving van haar vermoeden:
‘‘Ik doe mijn uiterste best om beeld te krijgen bij een zwemgala. Zie dan wapperende galajurken door een verlicht zwembad zwemmen. Doodzonde toch van al die mooie creaties? Daarna disco. Ook niet ideaal toch, met een natte jurk die aan alle kanten rond je lijf plakt en met de mascara op je wangen?’’
J. en M. van Ready 4 Life zitten allebei bij de Rotary Club en één keer per jaar wordt er een zwemgala georganiseerd, hier kwam de vraag of Lea en ik daarbij wilden helpen om zo ook een beetje te kunnen netwerken. Prima! Het werd al snel duidelijk dat we niet in gala hoefden te komen, dat we wel onze bikini mee moesten nemen en dat we daar wel zouden zien wat er van ons verwacht werd.
Die morgen zaten we in de auto, nog steeds geen idee wat ons te wachten stond, toen J. met een minor detail kwam, een minor detail die hij even helemaal vergeten was te vertellen. Het zwemgala wordt namelijk georganiseerd voor de kinderen van een weeshuis, we konden ongeveer 300 kids verwachten die de hele ochtend aan allerlei zwemwedstrijden zouden deelnemen en als afsluiter in de middag de prijsuitreiking hadden met een braai. Lea en ik kregen de taak: Scheidsrechter. Samen met een andere vrijwilliger moesten we de nummer 1,2 en 3 aanwijzen die de wedstrijd had gewonnen. Het bleken gelukkig geen 300 kinderen te zijn, maar toch bleef het een uitdaging om die nummer 1 meteen bij de hand te pakken en mee te nemen naar de tafel waar de namen werden opgeschreven.
De laatste wedstrijd was voor alle medewerkers, dus hup daar stonden we als eerste klaar in de startblokken bij het zwembad. Bij het duiken zat mijn bikinibroekje al niet meer lekker en aangezien ik alleen maar schoolslag kan, werd ik laatste…..
Op dit ene puntje na was het een topdag! De kinderen waren echt geweldig, bijzonder om te zien hoe blij ze zijn met zo iets kleins.
Hiernaast hebben we nog een leuk nieuwtje:
Onze stagebegeleidster M. heeft ons in contact gebracht met DE man die verantwoordelijk is voor het Fan Park tijdens het WK. Het Fan Park is een gebied in de stad dat een omtrek heeft van 4,2 km, waarbij tijdens het WK 30 dagen lang events plaats zullen vinden. Dit is natuurlijk de ultieme manier voor Ready 4 Life om daar een plekje te veroveren, dus daar zijn we druk mee bezig! Spannend!
Dan nog even reactie voor alle mensen die ondertussen al naar foto’s hebben gevraagd. Geloof me, die zijn er in overvloed. Helaas moeten we betalen voor het internet en duurt het gewoon lang om foto’s up te loaden, maar ik zal binnenkort foto’s op een site zetten:). Daarbij komt dan ook het verhaal dat skypen er niet in gaat zitten…
Wel is er een ontzettend goedkoop nummer als je vanaf Nederland met de huistelefoon belt, genaamd Bel Bob: 0900-0703 en dan mijn nummer: 0027-720887888, 6ct p.m.
Wraaaaah, ondertussen alweer 1,5 maand in Zuid-Afrika!
Time flies when you’re having fun!
Dit weekend hebben we ook in Afrika een lang weekend in verband met Pasen en wij hebben besloten om een lang weekend te gaan kamperen richting het binnenland, helemaal leuk!
Geniet van de paaseieren en het zonnetje in NL!
Liefs en een dikke kus van mij!
Na alle feestavonturen van Cape Town hier weer even wat meer informatie over mijn stage.
Ons eerste echte event: The Study and Career Exhibition ‘Ready 4 Work’. In november heeft dit voor de eerste keer plaatsgevonden en dit was een groot succes. De bedoeling is dat het vier keer per jaar georganiseerd gaat worden en elke keer in een andere gebied plaatsvindt om zo alle mensen in the Northern area erbij te betrekken.
Het punt was alleen dat de vrouw die het de eerste keer grotendeels georganiseerd had een baan aangeboden had gekregen en zonder iets te zeggen was vertrokken. En jammer genoeg was deze vrouw nou niet bepaald nauwkeurig met haar database.. het gevolg was dat Lea en ik dus van allerlei scholen, universiteiten, banken etc. de marketing manager moesten spreken voor het adres om een uitnodiging te kunnen sturen voor de R4W Day.
En dit op de Afrikaanse manier van werken:
- Goodmorning, Pam speaking from Ready 4 Life. How are you today?
I am fine, how are you?
- I am good, thanks. I am looking for the marketing manager.
One moment I’ll put you through /
He is not at the office at the moment /
We do not have a marketing manager.
En op dat moment word je óf doorverboden, óf moet je later terug bellen óf moet je doorvragen totdat je de persoon hebt die jou kunt helpen.
Als je wordt doorverboden begint het riedeltje van ‘How are you today’ opnieuw en bestaat er een grote kans dat je nog een keer doorverbonden wordt, nog een keer je riedeltje mag doen of dat na een aantal keer doorvragen de hoorn gewoon op de haak wordt gegooid, zodat je weer vanaf vooraf aan kunt beginnen.
En dat was nog niet alles, want soms zijn mensen gewoon werkelijk niet te verstaan door hun accent en het zachte praten (mensen houden hier echt van zacht praten, ik praat daarentegen op volume 10 om er maar zeker van te zijn dat ze mij in ieder geval wel begrijpen en met de hoop dat hun daardoor ook wat harder gaan praten!)
Nadat alle uitnodigingen eruit waren kwam de week daarna de volgende belronde om te vragen of ze geïnteresseerd zijn om als exhibitor naar de R4W Day te komen, met hoeveel personen ze zullen komen en hun gegevens.
De eerste telefoontjes waren een uitdaging, maar daarna voelt het alsof je dit werk al jaren doet. (Al weet ik nu ook wel 100% zeker dat een kantoor baan niets voor mij is)
Dé dag itself was nog de mooiste ervaring.
Je leeft naar zo’n dag toe, je hebt ontzettend veel voorbereidingen getroffen en je hebt een idee/plan hoe de dag zal gaan verlopen, het welgenoemde: Scenario Plan.
- Om 7.00uur verzamelen bij de Gelvandale Community Hall, 7.15uur ging de Hall pas open.
- Om 9.00 zouden de exhibitors arriveren om hun stand klaar te maken. Om 9.00uur waren
er 3 van de 33, de laatste kwam toen alles al in volle gang was en sommige kwamen
helemaal niet opdagen.
- Ook zouden om 9.00uur W. (local) en een vrijwilliger de mensen bij de bussen begeleiden.
(Er reden twee gratis bussen langs alle bijliggende plaatsen om de mensen op te pikken)
W. was alleen te laat, zodat er uiteindelijk op het allerlaatste moment een andere local mee
moest.
- We hadden een heel schema gemaakt met de mensen die een speech wilden geven, elke
20min. één speech en pauzes met entertainment (zang en dans). Uiteindelijk moesten
persé alle speeches na elkaar, inclusief de entertainment en waren we veel te vroeg klaar
met ons programma waardoor iedereen eerder weg ging dan gepland.
Zelfs de bus, die om 14.00uur terug zou gaan, is eerder vertrokken. En geloof mij, dit is in
Afrika echt een uitzondering!
En daar sta je dan na zo’n dag, iedereen happy met het resultaat, want het was al zó veel beter dan de eerste keer. En op dat moment merk je het cultuur verschil, want Le en ik misten gewoon het gevoel van: ‘Yes, we did it’. We bleven meer hangen in het gevoel dat we niet bereikt hadden wat we die dag wilden bereiken. Nederlanders zijn strevers en leggen de lat hoog. Hier staat de lat verticaal, ‘we zien wel waar we uitkomen’.
Een avond waarop we ook goed in aanraking kwamen met het cultuur verschil was de avond dat we zijn gaan stappen in een coloured township, niet iets wat je zomaar vergeet. Toen we binnen liepen werden we door iedereen bekeken, en toen we weggingen was dit nog steeds het geval. En eigenlijk is dit heel begrijpelijk, drie van die witneuzen tussen allemaal coloured people, dan vraag je om aandacht. Die aandacht hebben we dan ook gekregen, de één na de ander kwam naar je toe om een praatje te maken. Na het riedeltje ‘How are you’ en de vraag ‘Do you like Africa?’ werd er meteen naar je telefoonnummer gevraagd. En ik moet zeggen, we worden al steeds beter in de leugentjes om bestwil: ‘Sorry, I don’t have my phone with me’ and ‘No, I don’t know my number by heart’.
Ook hebben we Afrikaanse danspasjes geleerd, kwamen verschillende mensen vragen of alles goed ging en of we het nog leuk vonden.. ze houden je echt in de gaten. Als blanke zal je dan ook niets kunnen gebeuren in een township, juist omdat iedereen op je let en ervoor zorgt dat je niets overkomt. Dit komt omdat de townships een slechte naam hebben en als er iets met een blanke zou gebeuren, dit alleen nog maar erger wordt.
(Toch nog een feestverhaal tussendoor)
Een ander weekend werd het zwemgala van de Rotary Club van Port Elizabeth georganiseerd. Niet echt iets waarvan je direct een beeld in je hoofd hebt van wat is. Mijn moeder had een mooie beschrijving van haar vermoeden:
‘‘Ik doe mijn uiterste best om beeld te krijgen bij een zwemgala. Zie dan wapperende galajurken door een verlicht zwembad zwemmen. Doodzonde toch van al die mooie creaties? Daarna disco. Ook niet ideaal toch, met een natte jurk die aan alle kanten rond je lijf plakt en met de mascara op je wangen?’’
J. en M. van Ready 4 Life zitten allebei bij de Rotary Club en één keer per jaar wordt er een zwemgala georganiseerd, hier kwam de vraag of Lea en ik daarbij wilden helpen om zo ook een beetje te kunnen netwerken. Prima! Het werd al snel duidelijk dat we niet in gala hoefden te komen, dat we wel onze bikini mee moesten nemen en dat we daar wel zouden zien wat er van ons verwacht werd.
Die morgen zaten we in de auto, nog steeds geen idee wat ons te wachten stond, toen J. met een minor detail kwam, een minor detail die hij even helemaal vergeten was te vertellen. Het zwemgala wordt namelijk georganiseerd voor de kinderen van een weeshuis, we konden ongeveer 300 kids verwachten die de hele ochtend aan allerlei zwemwedstrijden zouden deelnemen en als afsluiter in de middag de prijsuitreiking hadden met een braai. Lea en ik kregen de taak: Scheidsrechter. Samen met een andere vrijwilliger moesten we de nummer 1,2 en 3 aanwijzen die de wedstrijd had gewonnen. Het bleken gelukkig geen 300 kinderen te zijn, maar toch bleef het een uitdaging om die nummer 1 meteen bij de hand te pakken en mee te nemen naar de tafel waar de namen werden opgeschreven.
De laatste wedstrijd was voor alle medewerkers, dus hup daar stonden we als eerste klaar in de startblokken bij het zwembad. Bij het duiken zat mijn bikinibroekje al niet meer lekker en aangezien ik alleen maar schoolslag kan, werd ik laatste…..
Op dit ene puntje na was het een topdag! De kinderen waren echt geweldig, bijzonder om te zien hoe blij ze zijn met zo iets kleins.
Hiernaast hebben we nog een leuk nieuwtje:
Onze stagebegeleidster M. heeft ons in contact gebracht met DE man die verantwoordelijk is voor het Fan Park tijdens het WK. Het Fan Park is een gebied in de stad dat een omtrek heeft van 4,2 km, waarbij tijdens het WK 30 dagen lang events plaats zullen vinden. Dit is natuurlijk de ultieme manier voor Ready 4 Life om daar een plekje te veroveren, dus daar zijn we druk mee bezig! Spannend!
Dan nog even reactie voor alle mensen die ondertussen al naar foto’s hebben gevraagd. Geloof me, die zijn er in overvloed. Helaas moeten we betalen voor het internet en duurt het gewoon lang om foto’s up te loaden, maar ik zal binnenkort foto’s op een site zetten:). Daarbij komt dan ook het verhaal dat skypen er niet in gaat zitten…
Wel is er een ontzettend goedkoop nummer als je vanaf Nederland met de huistelefoon belt, genaamd Bel Bob: 0900-0703 en dan mijn nummer: 0027-720887888, 6ct p.m.
Wraaaaah, ondertussen alweer 1,5 maand in Zuid-Afrika!
Time flies when you’re having fun!
Dit weekend hebben we ook in Afrika een lang weekend in verband met Pasen en wij hebben besloten om een lang weekend te gaan kamperen richting het binnenland, helemaal leuk!
Geniet van de paaseieren en het zonnetje in NL!
Liefs en een dikke kus van mij!
-
01 April 2010 - 18:25
Anne:
Hallooo!!
Wat een gaaf verhaal zeg, wat leuk dat je zo goed kunt netwerken ;) En van dat WK is natuurlijk helemaal geweldig...zit je daar nog als het WK plaatsvindt?
Succes met alles!
Liefs Anne -
01 April 2010 - 18:29
Nikita:
Wat een avonturen weer Pam! Goed bezig!! Die cultuurverschillen zijn idd weleens lastig. Wij als NLers leggen de lat heel hoog, maar in andere landen hoeft dat allemaal niet zo nodig.. Ik vind toch dat jullie al veel hebben bereikt! Succes met alles! Liefs -
01 April 2010 - 20:11
Miran:
Haaaai Pam!! Je hebt het naar je zin zo te lezen, top!! Dikke kus vanuit Quito -
02 April 2010 - 06:24
Nanc:
waauwwaauwwiewwie, toppie! -
02 April 2010 - 08:13
Esther:
Echt al veel meegemaakt daar zeg! Echt super dat jullie in contact zijn met die man van het fan park, ben benieuwd wat er uit gaat komen.. En ookal was die eerste activiteit niet wat je er misschien van verwachtte, toch maar mooi klaargespeeld :)
Geniet!
Kus -
02 April 2010 - 17:42
Ella:
Hallo Pam, ze zijn niet de snelste in Zuid- Afrika, wel erg leuk zo je verhalen te lezen.
Vanavond nemen we weer een overheerlijk rood wijntje uit Zuid-Afrika
Aangename ronde rooiwijn
afkomstig van die pragtige wingerde in die Westkaap.
Ryp bessie geure en vrugte boeket met fluweelsagte afronding.
We zullen op je proosten Pam, op een leuke tijd in Port Elisabeth.
groetjes; Ella -
02 April 2010 - 18:09
Ilona:
Ha mopske.
super om te horen dat het ook op je stage allemaal lekker loopt.
binnenkort ga ik je denk ff bellen. beviel me ook altijd erg goed toen je in nieuw zeeland zat,, de nachtelijke wakkerbeltelefoontjes!!!!
kus -
04 April 2010 - 19:33
Lasse:
Ik stuur dit bericht vanuit P.E, vanuit een hostel dicht bij het strand! Ben ik dan eindelijk hier, kan ik jou niet bereiken op je telefoon :S Jammmmeerrr, had jullie graag nog even willen zien! Dan maar weer in Nederland!! :( -
18 April 2010 - 06:26
Simone:
He muts!
Ik bellen met Bel-Bob neem je niet op! (rijmt! ;)) -
23 April 2010 - 06:55
Rob CL:
Hoi Pammetje, zo te lezen nog steeds goed naar je zin.Hier schijnt het zonnentje gelukkig nu ook.
liefs Rob x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
