Welcome back to South Africa!
Door: Pam Verwoolde
Blijf op de hoogte en volg Pam
15 Oktober 2011 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Lieve allemaal,
Na de nodige tranen te hebben gelaten voor mijn vertrek (midden in de kroeg, buiten de kroeg, alleen op de fiets na een etentje met vriendinnen of tijdens mijn afscheidsetentje met het gezin waarin in te horen kreeg dat mijn moeder 2 weken langs komt (!!). Tranen van emotie, spanning én geluk. Op het moment dat ik van het vliegveld in Kaapstad werd opgehaald door Wouter van 4Exchange en we binnen no-time ervaringen aan het uitwisselen waren over Port Elizabeth (waar hij ook voor het eerst stage had gelopen) voelde het meteen goed, deze 5 maanden gaan voorbij vliegen en het gaat zeker weer een super tijd worden! I’m loving it.
I’m loving it; het klimaat, nieuwe mensen ontmoeten, mijn thesis schrijven, de Afrikaanse cultuur, wakker worden zonder plannen en zien wat de dag je brengt, wat eigenlijk precies? All of it!
De Afrikaanse cultuur die ik voor vertrek nog iets minder waardeerde, omdat ik 4 dagen voor mijn vlucht hoorde dat mijn accommodatie niet doorging. Ja hoor, ik heb nog geen stap in Kaapstad gezet of het begint al met het niet nakomen van afspraken; ‘Welcome back to South Africa!’ Mijn moeder was verbaast over mijn relaxte reactie: ‘‘Dit is zo typisch Zuid Afrikaans, uiteindelijk wordt het echt wel geregeld en komt het goed.’’ En verdomd zeg, na die nacht stiekem wel onrustig geslapen te hebben, krijg ik de volgende dag een mailtje dat het toch is geregeld. Tot 1 november slaap ik bij een jong gezin met één dochter en een hond, die verschillende kamers in hun huis openstellen voor studenten. Yvette, een student die ook bij Ratanga Junction werkt en al een maand in Kaapstad zit, kwam op dezelfde dag in dit huis en samen vertrekken we 1 November naar de accommodatie die we geregeld hadden: Zwembad, draadloos internet, prachtig uitzicht op de Table Mountain en op loopafstand naar het strand in Blauwberg, net een stukje buiten het centrum, maar wel dichter bij mijn stageadres.
De hartelijkheid waarmee je vervolgens ontvangen wordt, de relaxte sfeer die overal heerst en het zonnetje dat schijnt, maken dat je het probleem met de accommodatie ook meteen weer vergeet en dat je je direct helemaal op je gemak voel. That’s the South African culture!
Vrijdag 7 oktober kwam ik aan in Kaapstad met het idee dat ik maandag half 9 meteen aan de slag zou kunnen bij Ratanga Junction, direct in de auto van het vliegveld naar mijn accommodatie hoorde ik dat dinsdag om 11.00uur pas mijn kennismakingsgesprek was gepland. Okay, change of plans, this is South Africa. Na me hier in het weekend volledig op ingesteld te hebben, word ik maandag gebeld dat het niet dinsdag, maar woensdag om 10.00uur wordt. Hoe geërgerd ik over zoiets in Nederland zou kunnen zijn, zo gemakkelijk geef ik me totaal weer over aan de Afrikaanse mentaliteit. Bizar.
Mijn eerste zondag in Blauwberg hadden we een braai met het huis en leerde ik een bijzonder iemand kennen. Een jongen die net 20 is geworden, vorig jaar naar Afrika was vertrokken voor een stage van 6 weken en die na exact 4 weken wist dat dit de plaats was waar hij wilde wonen. Binnen een aanzienlijk korte tijd heeft die alles geregeld en is hij voor onbepaalde tijd naar Kaapstad vertrokken. Wat nog harder bij me binnen kwam was het feit dat hij enigst kind was en dat hij zijn ouders de laatste weken dagelijks huilend aan de lijn had. Het zou je maar gebeuren als ouders…
Het zou je maar gebeuren als Pam zijnde: een muzikaal talent in je woonkamer die zeer regelmatig z’n gitaar pakt en spontaan begint te zingen. Mijn Belgische huisgenoot uit Vlaanderen die door was voor de blind auditions van The Voice en toen impulsief naar Afrika is vertrokken. Mis ik The Voice? Not at all.
Dinsdag een extra dagje vrij, mooie gelegenheid om richting stad te gaan om onze Speet op te zoeken (Stefan, klasgenoot). Sinds korte tijd is er een goede én veilige busverbinding van Blauwberg naar de stad, en of die veilig was. Bij de busstop staan er meteen 3 mensen om je heen, waarvan er één je gelijk aanspreekt om het ticket te verkopen, de volgende (die er pal naast staat) scheurt het ticket door en vertelt waar je moet instappen, op de weg daar naartoe kom je nog minimaal 3 man tegen. Ik schat dat er in totaal 15 man aan het werk waren. Merkwaardig, maar de enige manier waarop het ook daadwerkelijk veilig is. De reis verliep verder prima, je doet er wel wat langer over (lees dik 2x zo lang), maar aangezien ik nog altijd meer tijd heb dan geld, niets om me druk over te maken. En daar zat ik dan @ Longstreet Café, wachtend op Stefan, wetend dat de African timing ook bij hem als vanzelfsprekend is geworden. En wat was het gezellig, na wat gedronken te hebben zaten we voordat ik er erg in had in een taxibusje, dat ten zeerste worden afgeraden voor toeristen, maar met Stefan naast me (die vorig jaar al 7 maanden in Kaapstad heeft gezeten) durfde ik het wel aan. En zo betaal je voor een ritje 5Rand (€0,50) in plaats van de toeristische taxi prijzen. En het moment dat we op een terrasje in Seapoint zaten met een mojito in ons had, kwam het moment van besef hoe goed wij het eigenlijk hebben, een 100% geluksmoment. Al ben ik een levensgenieter en iemand die echt kan genieten van de kleine dingen in het leven, hoe intens gelukkig ik me voelde op dit moment, dat zet me aan het denken. Komt het door het klimaat, de zee, de vriendelijkheid van de mensen, het gevoel van geen verplichtingen hebben of de combinatie van dit alles? Eén ding weet ik wel zeker, na hier een week gezeten te hebben, weet ik zeker dat ik minimaal een aantal jaar van mijn leven in het buitenland ga doorbrengen.
Op de terugweg zat ik alleen in een taxibusje richting Longstreet, hoe bevooroordeeld je bent, even ongemakkelijk op je stoel zittend, niemand kijkt je gek aan en geld wordt van achter naar voor ook gewoon langs jou doorgegeven, je bent en blijft toch gewoon één van de mensen die van punt A naar punt B moet. Ben ik naïef om dit dat persé met een local taxibusje te doen, ik weet het niet.
De volgende dag viel mijn agenda open op de dag met de volgende spreuk:
‘Geluk ervaren is jezelf leren kennen’ – E. Kieckens. I LIKE!
En dan heb ik mijn eerste officiële dagen bij Ratanga erop zitten. Even voor de mensen die het nog niet weten; Ratanga Junction is een groot pretpark net buiten Kaapstad dat alleen open is tijdens schoolvakanties en daarnaast zijn geld verdiend met (business) events; van conferences, team building activities tot concerten en bruiloften. Met verschillende locaties en een maximale capaciteit van 7.000 man. Mijn opdracht is om te onderzoeken of het rendabel is om public events in het park te organiseren en vervolgens op te komen met een concept. Een leuke uitdaging dus.
Woensdag was mijn kennismakings gesprek en zoals verwacht bleef het hierbij. Met de vraag: ‘Wanneer wil je beginnen’, heb ik heel snel, heel verstandig, heel goed, ‘As soon as possible’ geantwoord, en na een rondleiding door het park werd ik de volgende dag om half 9 op kantoor verwacht. Jenni Vermaas, mijn supervisor, was erg druk met verschillende afspraken, waardoor ik de gelegenheid kreeg om aan mijn research proposal voor school te werken, volgende week zal ik een duidelijk beeld van mijn werk krijgen. De werksfeer is goed, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en heb er zelfs zin in om volle bak aan de slag te gaan. Ook heb ik twee weken vrij kunnen regelen voor als mijn moeder komt, ideaal! Daar heb ik ook nu al zin in!
Nog een paar mooie kleine ervaringen:
- Vlieg je ´s nachts en gaan ein-de-lijk de lampen in het vliegtuig uit om te kunnen slapen, willen uitgerekend links én rechts van mijn zijde mensen lezen mét hun lampjes aan. Grrrr.
- Pam actie: Al je sportkleding inpakken en je sportschoenen vergeten.
- Pam en links rijden, kaart lezen én het verkeer in de gaten houden = een uitdaging
- Zet Pam en een Belg bij elkaar en ik moet na elke zin weer lachen om het accent. Mis ik onze Belgen uit het Casino? Nee. Collega’s? JA.
- Ik moest nog even bijgeschreven worden op de auto die Yvette huurt, zijn we voor de eerste keer in één keer goed gereden, willen we terug rijden onder het mom: 3x links is ook 1x rechts, rijden we toch recht een township in. Overal stopstraten, doodlopende straten en vooral geen duidelijke borden.. vraag niet hoeveel rondjes we hebben gereden voordat we weer op dezelfde weg zaten hoe we gekomen waren.
- Straatnamen staan hier onderaan de rand van de stoep aangegeven, nice
Lieve mensen, dit was mijn eerste verslag alweer vanuit Kaapstad. Ik zit er pas een week en het voelt als een maand, gewoon omdat alles meteen zo vertrouwd en goed voelt. Heerlijk.
Mijn nieuwe Afrikaanse nummer is 0027 (0) 718473428
Ik hou jullie op de hoogte van al mijn avonturen!!
Veel liefs en een dikke kus!
Na de nodige tranen te hebben gelaten voor mijn vertrek (midden in de kroeg, buiten de kroeg, alleen op de fiets na een etentje met vriendinnen of tijdens mijn afscheidsetentje met het gezin waarin in te horen kreeg dat mijn moeder 2 weken langs komt (!!). Tranen van emotie, spanning én geluk. Op het moment dat ik van het vliegveld in Kaapstad werd opgehaald door Wouter van 4Exchange en we binnen no-time ervaringen aan het uitwisselen waren over Port Elizabeth (waar hij ook voor het eerst stage had gelopen) voelde het meteen goed, deze 5 maanden gaan voorbij vliegen en het gaat zeker weer een super tijd worden! I’m loving it.
I’m loving it; het klimaat, nieuwe mensen ontmoeten, mijn thesis schrijven, de Afrikaanse cultuur, wakker worden zonder plannen en zien wat de dag je brengt, wat eigenlijk precies? All of it!
De Afrikaanse cultuur die ik voor vertrek nog iets minder waardeerde, omdat ik 4 dagen voor mijn vlucht hoorde dat mijn accommodatie niet doorging. Ja hoor, ik heb nog geen stap in Kaapstad gezet of het begint al met het niet nakomen van afspraken; ‘Welcome back to South Africa!’ Mijn moeder was verbaast over mijn relaxte reactie: ‘‘Dit is zo typisch Zuid Afrikaans, uiteindelijk wordt het echt wel geregeld en komt het goed.’’ En verdomd zeg, na die nacht stiekem wel onrustig geslapen te hebben, krijg ik de volgende dag een mailtje dat het toch is geregeld. Tot 1 november slaap ik bij een jong gezin met één dochter en een hond, die verschillende kamers in hun huis openstellen voor studenten. Yvette, een student die ook bij Ratanga Junction werkt en al een maand in Kaapstad zit, kwam op dezelfde dag in dit huis en samen vertrekken we 1 November naar de accommodatie die we geregeld hadden: Zwembad, draadloos internet, prachtig uitzicht op de Table Mountain en op loopafstand naar het strand in Blauwberg, net een stukje buiten het centrum, maar wel dichter bij mijn stageadres.
De hartelijkheid waarmee je vervolgens ontvangen wordt, de relaxte sfeer die overal heerst en het zonnetje dat schijnt, maken dat je het probleem met de accommodatie ook meteen weer vergeet en dat je je direct helemaal op je gemak voel. That’s the South African culture!
Vrijdag 7 oktober kwam ik aan in Kaapstad met het idee dat ik maandag half 9 meteen aan de slag zou kunnen bij Ratanga Junction, direct in de auto van het vliegveld naar mijn accommodatie hoorde ik dat dinsdag om 11.00uur pas mijn kennismakingsgesprek was gepland. Okay, change of plans, this is South Africa. Na me hier in het weekend volledig op ingesteld te hebben, word ik maandag gebeld dat het niet dinsdag, maar woensdag om 10.00uur wordt. Hoe geërgerd ik over zoiets in Nederland zou kunnen zijn, zo gemakkelijk geef ik me totaal weer over aan de Afrikaanse mentaliteit. Bizar.
Mijn eerste zondag in Blauwberg hadden we een braai met het huis en leerde ik een bijzonder iemand kennen. Een jongen die net 20 is geworden, vorig jaar naar Afrika was vertrokken voor een stage van 6 weken en die na exact 4 weken wist dat dit de plaats was waar hij wilde wonen. Binnen een aanzienlijk korte tijd heeft die alles geregeld en is hij voor onbepaalde tijd naar Kaapstad vertrokken. Wat nog harder bij me binnen kwam was het feit dat hij enigst kind was en dat hij zijn ouders de laatste weken dagelijks huilend aan de lijn had. Het zou je maar gebeuren als ouders…
Het zou je maar gebeuren als Pam zijnde: een muzikaal talent in je woonkamer die zeer regelmatig z’n gitaar pakt en spontaan begint te zingen. Mijn Belgische huisgenoot uit Vlaanderen die door was voor de blind auditions van The Voice en toen impulsief naar Afrika is vertrokken. Mis ik The Voice? Not at all.
Dinsdag een extra dagje vrij, mooie gelegenheid om richting stad te gaan om onze Speet op te zoeken (Stefan, klasgenoot). Sinds korte tijd is er een goede én veilige busverbinding van Blauwberg naar de stad, en of die veilig was. Bij de busstop staan er meteen 3 mensen om je heen, waarvan er één je gelijk aanspreekt om het ticket te verkopen, de volgende (die er pal naast staat) scheurt het ticket door en vertelt waar je moet instappen, op de weg daar naartoe kom je nog minimaal 3 man tegen. Ik schat dat er in totaal 15 man aan het werk waren. Merkwaardig, maar de enige manier waarop het ook daadwerkelijk veilig is. De reis verliep verder prima, je doet er wel wat langer over (lees dik 2x zo lang), maar aangezien ik nog altijd meer tijd heb dan geld, niets om me druk over te maken. En daar zat ik dan @ Longstreet Café, wachtend op Stefan, wetend dat de African timing ook bij hem als vanzelfsprekend is geworden. En wat was het gezellig, na wat gedronken te hebben zaten we voordat ik er erg in had in een taxibusje, dat ten zeerste worden afgeraden voor toeristen, maar met Stefan naast me (die vorig jaar al 7 maanden in Kaapstad heeft gezeten) durfde ik het wel aan. En zo betaal je voor een ritje 5Rand (€0,50) in plaats van de toeristische taxi prijzen. En het moment dat we op een terrasje in Seapoint zaten met een mojito in ons had, kwam het moment van besef hoe goed wij het eigenlijk hebben, een 100% geluksmoment. Al ben ik een levensgenieter en iemand die echt kan genieten van de kleine dingen in het leven, hoe intens gelukkig ik me voelde op dit moment, dat zet me aan het denken. Komt het door het klimaat, de zee, de vriendelijkheid van de mensen, het gevoel van geen verplichtingen hebben of de combinatie van dit alles? Eén ding weet ik wel zeker, na hier een week gezeten te hebben, weet ik zeker dat ik minimaal een aantal jaar van mijn leven in het buitenland ga doorbrengen.
Op de terugweg zat ik alleen in een taxibusje richting Longstreet, hoe bevooroordeeld je bent, even ongemakkelijk op je stoel zittend, niemand kijkt je gek aan en geld wordt van achter naar voor ook gewoon langs jou doorgegeven, je bent en blijft toch gewoon één van de mensen die van punt A naar punt B moet. Ben ik naïef om dit dat persé met een local taxibusje te doen, ik weet het niet.
De volgende dag viel mijn agenda open op de dag met de volgende spreuk:
‘Geluk ervaren is jezelf leren kennen’ – E. Kieckens. I LIKE!
En dan heb ik mijn eerste officiële dagen bij Ratanga erop zitten. Even voor de mensen die het nog niet weten; Ratanga Junction is een groot pretpark net buiten Kaapstad dat alleen open is tijdens schoolvakanties en daarnaast zijn geld verdiend met (business) events; van conferences, team building activities tot concerten en bruiloften. Met verschillende locaties en een maximale capaciteit van 7.000 man. Mijn opdracht is om te onderzoeken of het rendabel is om public events in het park te organiseren en vervolgens op te komen met een concept. Een leuke uitdaging dus.
Woensdag was mijn kennismakings gesprek en zoals verwacht bleef het hierbij. Met de vraag: ‘Wanneer wil je beginnen’, heb ik heel snel, heel verstandig, heel goed, ‘As soon as possible’ geantwoord, en na een rondleiding door het park werd ik de volgende dag om half 9 op kantoor verwacht. Jenni Vermaas, mijn supervisor, was erg druk met verschillende afspraken, waardoor ik de gelegenheid kreeg om aan mijn research proposal voor school te werken, volgende week zal ik een duidelijk beeld van mijn werk krijgen. De werksfeer is goed, de mensen zijn ontzettend vriendelijk en heb er zelfs zin in om volle bak aan de slag te gaan. Ook heb ik twee weken vrij kunnen regelen voor als mijn moeder komt, ideaal! Daar heb ik ook nu al zin in!
Nog een paar mooie kleine ervaringen:
- Vlieg je ´s nachts en gaan ein-de-lijk de lampen in het vliegtuig uit om te kunnen slapen, willen uitgerekend links én rechts van mijn zijde mensen lezen mét hun lampjes aan. Grrrr.
- Pam actie: Al je sportkleding inpakken en je sportschoenen vergeten.
- Pam en links rijden, kaart lezen én het verkeer in de gaten houden = een uitdaging
- Zet Pam en een Belg bij elkaar en ik moet na elke zin weer lachen om het accent. Mis ik onze Belgen uit het Casino? Nee. Collega’s? JA.
- Ik moest nog even bijgeschreven worden op de auto die Yvette huurt, zijn we voor de eerste keer in één keer goed gereden, willen we terug rijden onder het mom: 3x links is ook 1x rechts, rijden we toch recht een township in. Overal stopstraten, doodlopende straten en vooral geen duidelijke borden.. vraag niet hoeveel rondjes we hebben gereden voordat we weer op dezelfde weg zaten hoe we gekomen waren.
- Straatnamen staan hier onderaan de rand van de stoep aangegeven, nice
Lieve mensen, dit was mijn eerste verslag alweer vanuit Kaapstad. Ik zit er pas een week en het voelt als een maand, gewoon omdat alles meteen zo vertrouwd en goed voelt. Heerlijk.
Mijn nieuwe Afrikaanse nummer is 0027 (0) 718473428
Ik hou jullie op de hoogte van al mijn avonturen!!
Veel liefs en een dikke kus!
-
15 Oktober 2011 - 11:50
Lea:
3x links is ook 1x rechts.... die heb ik vaker gehoord! Wat is het heerlijk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt... geniet!
Liefs -
15 Oktober 2011 - 12:40
Kim:
Pamiiiii!! leuk verhaal!! die 5 maanden gaan nog krap worden!! Veel plezier en geluk verder!! Ik mis je wel in het hc'tje hoor!!! xxx -
15 Oktober 2011 - 13:17
Nancy:
Lieve pam! Wat jammer dat we ons niet meer hebbe kunne zien voordat je ging maar wat heerlijk om weer op de hoogte te worden gehouden. Je verhaal was fantastisch om te lezen. Ik wacht met smacht op het volgende xxx -
15 Oktober 2011 - 13:18
Nikita:
Wat een heeeeeerlijk verhaal! :D Oh ik zie het allemaal voor me! Heb nu toch zooooo'n zin om terug te gaan naar Kaapstad en daar samen met jou aan het strand een mojito te drinken!! Ben zo blij om te horen dat het nu alweer zo vertrouwd en goed voelt. Als ik mijn ogen dicht doe is het bijna alsof ik het zelf ook voel. Ik word gewoon zo blij van je verhaal haha. Heb zin om ook weer gezellig in zo'n taxibusje te zitten. Maak je altijd leuke dingen in mee! Je eerste week is al top geweest dus volgens mij ga je voor de rest ook een top tijd tegemoet. Ik kan nu al niet wachten op je volgende verhaal! Geniet!!! Dikke kus -
15 Oktober 2011 - 16:08
Theo (HC):
Leuk verslag Pam, goed om lezen dat het goed met je gaat. Enjoy!! -
15 Oktober 2011 - 20:54
Ella:
Hoi Pam, heerlijk weer genieten van je leuke reisverslagen. Leuk dat je Ma ook komt, oe haar de hartelijke groeten van me.
Ik krijg altijd heimwee als ik je verslagen lees, alles is er zo super relaxt vergeleken met hier. Geniet er met volle teugen van Pam. Hartelijke groetjes; Ella -
16 Oktober 2011 - 08:33
Estée:
Pam!! Leuk =) Nieuw avontuur en weer heerlijke verhalen om te lezen, ik kijk er naar uit!! Enjoy to the max xxx
-
16 Oktober 2011 - 09:15
Esther:
Pammie! Oeh klinkt weer helemaal top! Echt fijn dat je je alweer meteen op je gemak voelt daar :) Aan de coctails klinkt verrekte goed zeg! Hopelijk wordt je stage ook een groot succes. Ben blij dat ik het op de voet kan volgen en stiekem heb ik ook zin om NL weer te verlaten voor een tripje als ik dit zo lees!
Geniet! :D
Kus -
18 Oktober 2011 - 11:38
Fred:
Hoi Pammetje !
Weet nu war ik de laatste tijd gemist heb. Dat zijn die prachtige verhalen over jou verblijf in ZA. Uiteraard mis ik jou ook heel erg en betreur ik het dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Maar......... wat in het vat zit verzuurd niet zeggen ze dus onze tijd komt nog !! Blijf je volgen dus hoop binnenkort weer iets van je te mogen horen. Gr. Fred X -
18 Oktober 2011 - 17:40
Miranda:
Ooooow Pam!! Ben heel erg blij voor je!! Meteen al leuke mensen ontmoet waarbij je woont, en al met een minibusje meegeweest (loved it, deed het ook altijd!!) En zo snel mogelijk al beginnen met je onderzoek, de zin zit er (nog) in!! Top!!! Geniet van alles en succes! Liefs Miran -
19 Oktober 2011 - 18:58
Lasse:
Kijk eens naar de huizen om je heen, ze zouden nooit gebouwd zijn zonder steen.... en zitten er geen vleugels aan een vliegtuig, dan vloog pam niet naar Zuid- Afrika......
en had ze die lekkere mojito met Speet misgelopen.....
en had ze het afrikaanse zonnetje misgelopen.......
en die topstage........
en al het andere waar ik verschrikkelijk jaloers op ben.
Dussss levensgenieter of niet Pam, ik hoef maar 1 keer te horen dat je niet geniet, en ik pak persoonlijk zo een vliegtuig met vleugels, om je een draai om je oren te geven. Veel plezier Pammeke! -
02 November 2011 - 11:05
Mariska:
En ook ik heb dan eindelijk je prachtige eerste verhaal gelezen! Wat een avontuur ben je weer begonnen.. Supergaaf!
Geniet van iedere minuut!
Binnenkort skypen?
Liefs -
08 November 2011 - 18:21
Emma Berings:
Oh!!! Super!!!!! :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
