´You are supposed to be a teacher Pam´

Lieve mensen,

De afgelopen weken waren allemaal in het teken van leven, leven in de uiterste zin van het woord. Geen verplichtingen, doen waar je zin in hebt, met de mensen die je lief hebt.

14 December 2011, mijn eerste dag in Kaapstad dat de regen met bakken uit de hemel BLEEF komen, de dag dat ik mijn mama mocht verwelkomen in dit mooie land, alsof er nog niet genoeg regen was gevallen in ons mooie kikkerlandje. De dag dat het serieus geen donder uitmaakte wat voor weer het nu was geweest… na één uur te vroeg aanwezig te zijn op het vliegveld en nog eens een klein half uurtje vertraging, mocht ik dan eindelijk mijn moeder een dikke knuffel geven.

Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen mijn moeder, de eerste indrukken moet je goed onthouden en opschrijven, omdat je er voordat je het weet aan gewend raakt. Zo keek zelfs ik weer op een andere manier naar de details van deze cultuur. ‘Versieren’ werd het woord van de dag; de manier waarop Afrikanen zichzelf versieren (kleding in alle mogelijke kleurcombinaties en zorgvuldig opgestoken/ ingevlochten haren) en de manier waarop Afrikanen mensen versieren met hun hartelijkheid (een gemeende big smile, de vraag hoe het met je gaat, waar je vandaan komt en een ‘Welcome to South Africa’), waarbij de trots op hun land duidelijk zichtbaar is.
Kun je het je al voorstellen in Nederland, dat je een toerist leert kennen en hem/haar vervolgens verwelkomt in Nederland!?

De eerste dagen hebben we vooral veel bij gekletst, de toeristische bus route gedaan (toch wel een mooie introductie) en de voorbereidingen voor de Gardenroute getroffen. Daarbij was het Carols by Candlelight in Kirstenbosch een hoogtepunt, de ervaring van een Summer Sunset Concert in de botanische tuinen moest gedeeld worden. Nadat we van een papieren zakje en een kaarsje dat we bij de ingang hadden gekregen een lampion hadden gefabriceerd, konden we uit volle borst (de tekst aflezend uit het boekje) de kerstliedjes meezingen. Mijn eerste echte kerstgevoel van 2011, en tegelijkertijd het laatste.

Gardenroute
Toen ik hier aankwam en vertelde dat ik in december de Gardenroute wilde gaan doen met mijn moeder, was de eerste wedervraag: ‘Heb je al wel geboekt dan?’ – Zomervakantie, hoogseizoen; geen seconde bij stilgestaan. Gelukkig werkte zij in een guest house en wilde met alle liefde de boekingen voor mij doen. Het idee ‘niet te duur, we slapen er waarschijnlijk toch alleen maar’ werd iets te letterlijk in de zin van het woord genomen – zo kwamen we bij onze eerste accommodatie aan, een backpackers, oftewel, jeugdherberg. Een kamer met z’n tweeën, douchen en toiletten gedeeld, mama die zich 20 jaar te oud voelde en ik; eigenlijk ook niet helemaal wetend wat met de situatie aan te moeten. Al konden we snel de knop omzetten, de geboekte accommodaties zagen we elke dag weer als een nieuw avontuur en aangezien deze lekker goedkoop waren, konden we nu íets meer geld uitgeven aan overheerlijk eten en flessen wijn buiten de deur.

Zip-lines
Van de ene boom naar de andere boom sjezen via de kabelbanen in Tsitsikamma National Park. Met het hoogste punt op 117m en de langste kabelbaan van 92m. Kicken.
Hebben we de eerste kabelbaan gedaan, vraagt mama: ‘En gaan we dan nu een stukje wandelen?’ Ah, ah, we hebben er 10 in totaal!

Port Elizabeth
Na in 2010 6,5 maand in PE te hebben geleefd, verwacht je toch enigszins dat ik daar zonder problemen de weg zou moeten kunnen vinden. Helaas. Via een andere weg binnenkomend dan gewend, zonder kaart en zonder TomTom, werd dit spontaan de uitdaging van de dag. But, we managed. En daar reed ik dan met m’n mama in m’n oude stadje. Bizar, maar zooo leuk!
Natuurlijk hebben we Marieke opgezocht, mijn oude stagebegeleider, waarmee we samen met nog een ex-vrijwilliger uiteten zijn geweest; heerlijk zo herinneringen ophalen. Via hun hoorden we dat de facilitators van Ready 4 Life op dit moment 10 dagen aan het een stuk cadeautjes aan het inpakken waren voor het goede doel (kerstperiode). Een mooie gelegenheid om iedereen weer te zien, en wat was het een uniek moment. De verschillende gezichtsuitdrukkingen kan ik me zo weer voor de geest halen, en na elke zin werd het gevoel nog eens bevestigd met een ‘I missed you so much!’ and ‘I’m so happy to see you!’ Het voelde zo goed om weer even terug te zijn en te zien waar deze mensen nu staan. Vooral Conroy met zijn verhalen heeft me verschillende malen kippenvel over mijn hele lijf gegeven, midden in de zon. Hij was één van de mensen met wie Lea & ik heel het project Ground Zero uit de grond hebben gestampt. Op dat moment werkte hij alleen voor de NGO ‘Potters Hands’, geen geld hebbend om te studeren. Door ons is hij in aanraking gekomen met Ready4Life, en heeft hij na ons project een baan aangeboden gekregen als teacher voor Ready4Life. Wat mogelijk maakt dat hij nu studeert! Op het moment dat die zei dat Ground Zero zijn grootste project was geweest en dat die vanaf dat moment wist dat dit zijn roeping was in het leven en dat die hier verder in wilde, stonden de tranen bijna in mijn ogen.
Vervolgens kwam het ene succes verhaal na het andere op tafel over de mensen die ik hier heb leren kennen. Zo waren er verschillen dansgroepen, waarvan wij wel zeiden dat ze écht getalenteerd waren, maar waarvan de kans gewoon heel klein is dat ze hier in de townships worden opgemerkt en een baan krijgen. Toch gebeurde het onwaarschijnlijke;

• ‘Transformers’, een dansgroep bestaande uit 5 performers hebben nu een contract gekregen en zijn ontzettend bekend in Port Elizabeth.
• Dan was er de tweeling Jason&Mason, waarvan Jason een contract heeft gekregen als choreograaf(!) bij de entertainment department van een pretpark in Durban. Via hem heeft zijn moeder nu ook een baan gekregen en is het voor Mason mogelijk geworden om te gaan studeren.
• Renate, ook van ‘Potters Hands’, die full time heeft meegewerkt aan Ground Zero heeft nu een full time baan bij de politie.
• Raymond die destijds voor R4L werkte, heeft nu zijn eigen business in de evenementen branche van Port Elizabeth.

FLABBERGASTED, het enige woord dat precies mijn gevoel beschrijft.

Conroy zelf zette me voornamelijk aan het denken, de wilskracht en het doorzettingsvermogen om iets te betekenen in het leven, om iets te maken van zijn leven waar die zelf voor 100% achter staat. Zo werkt hij van 9-15.00 als teacher voor R4L, gaat die daarna gelijk door met het openbaar vervoer naar zijn opleiding, die bepaald niet in de buurt ligt en wat zo twee uur in beslag neemt, aangezien reizen met het openbaar vervoer hier nog altijd een ramp is. Dan heeft hij tot 21.00uur les en moet vervolgens nog zijn vervoer terug vinden, wat nog elke dag weer een uitdaging is omdat het ´s avonds niet altijd even veilig is. Als hij rond een uurtje of 11 thuis komt en voor zijn gevoel al klaar is om zijn bedje in te duiken moet die nog zijn lessen voorbereiden en huiswerk maken.
En dan te bedenken dat er mensen zijn in NL die 10 jaar over hun studie doen, ‘living the life of a student’, gewoon omdat het kan. Het leven in oneerlijk.
Dan hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan de moeder van Conroy, die heeft meegeholpen met de final talent show. Conroy ging vast voor met het verzoek of ze even wilde gaan zitten, omdat er speciaal bezoek is vandaag. En werkelijk waar op het moment dat ik één stap binnen zet vliegt ze van die bank af, springt me in de armen en begint te gillen, zo hard dat het 3 straten verderop nog te horen is. Ik hou ervan, de tranen stonden in mijn ogen van het lachen.

We hebben nog veel meer super momenten samen gehad, werkelijk waar de dagen zaten van voor tot achter volgepland, maar dat worden te veel details. Ik heb een geweldige tijd gehad met mijn moeder, waardoor het afscheid natuurlijk ook extra zwaar viel, maaaar: KAN NIE KLA NIE!

New Year’s Eve
5FM ROOFPARTY @ WATERFRONT.
Wat klinkt als een groot feest, wat daadwerkelijk een groot feest was, en wat op zijn Afrikaans gewoon niet staat aangegeven, ongelofelijk. Na twee keer fout te zijn gelopen en drie keer de weg gevraagd te hebben, kwamen we dan eigenlijk uit ergens in een hoek van de parkeergarage waar we de trap op konden. Net voor 12en waren we binnen en konden we met z’n allen gaan aftellen… na iedereen een knuffel en een dikke kus te hebben gegeven, kon ik nog net een aantal knallen zien, voordat het voorbij was. Want ja, 5 minuten vuurwerk en het was gedaan. En ik miste mijn sterretje in mijn hand!! Nog zoiets moois, de hoofdsponsor was Savanna en voor 24.00 uur was de Savanna al uitverkocht (mijn favoriete drankje!), maar vooruit biertjes en shotjes konden er ook mee door. Al blijft de manier waarop ze hier werken achter de bar me verbazen, alles op het gemakskie, alle koelkasten waren voor 90% leeg en dan zie je mensen aanlopen om de bar aan te vullen met één six-pack bier in de hand. Ach alee, het was een mooi feestje!!

Na twee jaar gezegd te hebben te gaan, en niet te zijn geweest.....
1 Januari 2012: UNOX Nieuwjaarsduik @ Houtbay
Om 5 uur in bed en om 8 uur de wekker, baie lekker. Met de opmerking van de dag: ‘Was het feest eigenlijk al voorbij toen wij naar huis gingen?’ – ‘Ehm, ja, Pam, herinner je niet die bunch met mensen niet met wie we allemaal tegelijkertijd door de deur wilden?’ De toon was gezet. Vervolgens waren we, of all days, een uur te vroeg aanwezig.. hadden we binnen het uur een parkeerboete te pakken (aan de verkeerde kant van de weg parkeren), waren de Unox mutsen nog in Johannesburg en stond de erwtensoep nog in Eindhoven, was de opkomst mager en was het water kkkooouuuuddd!! Although, I can proudly say: I’ve been there, done that, CHECK!
(De champagne, oliebollen, zelfgemaakte erwtensoep en Unox worst maakte alles goed!)

Bijzondere dag
Eten @ Mzoli en de dag doorbrengen in de township met collega’s als afscheid voor Yvette. Ik weet dat ik al eerder een township ervaring heb gedeeld, maar het doet zo veel met me als ik daar weer geweest ben. En nu ik het toch weer wil opschrijven, weet ik stiekem niet hoe ik dit op z’n best moet beschrijven. Die mooie, bruine, vrolijke kindjes die raken me, zo heb ik de halve dag met die kids en één bal gespeeld en had ik zo de hele dag door kunnen spelen. ‘You’re supposed to be a teacher, kids just love you’. Wat klopt, de pabo is het niet geworden, maar ik weet zeker dat ik later iets wil doen met kinderen, dat hoort bij mij.
Wat me brengt tot het laatste onderwerp dat ik nog met jullie wil delen, zoals mijn vader het noemt: ‘Banen met een plus’, en waar mijn moeder en ik heerlijk een avond diepgaande gesprekken over gehad hebben. Banen waarbij het niet alleen puur gaat over het verdienen van geld, maar waarbij je ook iets betekend voor de wereld, in de breedste zin van het woord; voor de natuur of voor de mensen. Terugkomend op het feit dat Conroy door ons project wist dat dit zijn ding is en nu zo gemotiveerd is om zijn droom te gaan laten uitkomen.. het gevoel wat dat bij mij creëert, dat wil ik vaker hebben.

En zo komen we weer bij mijn laatste deel, leuke feitjes/situaties/gebeurtenissen:

• IK HEB EIN-DE-LIJK DE TAFELBERG BEKLOMMEN!! Amazing! Al was het een behoorlijke klim, helemaal met de temperatuur van 30 graden, het was het meer dan waard. Bizar om op de berg te staan en wolken onder je te zien.
• Waar: Taxibusje voor 19 personen, waar 51 kinderen in worden gepropt!!
• Mama, eigenaar van Het Tekstbureau die het woord ‘opgevouwt’ gebruikt. Dat krijg je als je Engels, Nederlands, een bieke Afrikaans en Duits door elkaar spreekt.
• Naast alle succes verhalen ook nog even tussen neus en lippen door horen dat er laatst nog iemand bij de buren is doodgeschoten door gangsters, beneden op de hoek van de straat.
• Om iets extra’s te doen voor de feestdagen, blonderen veel kindjes in de townships hun haren of wordt hun haar aan de zijkanten afgeschoren.
• Bekenden tegen komen in verschillende restaurantjes in Port Elizabeth en wederom met een dikke knuffel begroet worden.
• Na de eerste maanden een Chevrolet gehuurd te hebben samen met Yvette, nu rijd ik op z’n Afrikaans rond in een ‘Chico’, Volkswagen uit 1995. Geen stuurbekrachtiging, geen automatische slotvergrendeling, geen airco en bovenal een auto met gebruiksaanwijzing. (En geen radio, dus zonnebril op en niet meeblairen)
• Night Safari @ Addo Elephant National Park; onder andere olifanten, hyena’s, buffels, kudu’s, struisvogels, zebra’s en een schildpad gespot.
• Heb je jezelf wel eens de vraag gesteld: ‘Als je nog maar een dagen te leven had, waar je dan zou willen zijn en met wie?’ Toen ik vorige keer terug kwam uit Port Elizabeth was mijn antwoord bij ‘Bramon’, een restaurantje waar je letterlijk tussen de wijngaarden zit en het eten smaakt alsof er bij elke hap een engeltje over je tong pist. Hier moest ik dan ook weer naartoe met mijn moeder, heeeerlijk.
• 3 DAAGSE SURFTRIP, als ben ik geen natuur wonder, ik heb op mijn bord gestaan!
• Borrel met collega’s als afsluiter van het seizoen: na het eerste drankje stonden er al mensen op de dansvloer, lees: meer mannen dan vrouwen! Als Hollander moet je altijd even inkomen, helemaal als BOB zijnde, maaaar, ik heb me zo laten gaan.. heerlijk om je totaal over te geven aan de muziek en je hele lichaam te gebruiken. Ik schaam me er stiekem voor dat wij onze manier van ‘dansen’ ook dansen mogen noemen.

Alright, dit was het langste verslag tot nu toe en ik heb geen woord gerept over mijn scriptie. Mijn scriptie is in de maak, punt. Deze 1,5 maand wordt het dan ook full time knallen en zullen jullie minder van me horen. Maar jullie lezen het goed, nog maar 1,5 maand, time flies! Heb zelfs alweer een baantje geregeld in Nederland, mag weer terug komen bij het Casino! Wel gek om dat al te regelen, terwijl ik nog hier zit, stiekem wil ik daar nog helemaal niet over nadenken.

Oké, nu stop ik echt.

Dikke kus van de Afrikaanse zon en mij!

Ps. Morgen weer foto’s op Facebook.