PAM´s Foundation

De voornaamste reden om een blog te schrijven, ben ikzelf. Om gebeurtenissen van me af te schrijven en mijn belevenissen op papier te hebben. Maar het feit dat mijn eerste verhaal ruim 200 keer bekeken is en - WAUW - zoveel toffe reacties heeft gekregen, geeft een extra kick en maakt dat ik gemotiveerd blijf om te schrijven. BEDANKT!

TABLE MOUNTAIN
Er zijn dagen dat ik me afvraag of de aanwezigheid van de Tafelberg ooit ‘normaal’ wordt. Tot nu toe gaat er geen dag voorbij zonder dat ik met een glimlach naar die gigantisch, mooie berg kijk: ’s ochtends vroeg als ik naar mijn werk rijd, tijdens het hardlopen langs het strand, onder het genot van een lekker biertje of genietend van de zonsondergang. Het ene moment blijft het daarbij, het andere moment raakt dit geweldige natuurwonder me. Allereerst door zijn enorme omvang, met een hoogte van 1086 meter en een breedte van 3000 meter. Het besef dat de Tafelberg al 260 miljoen jaar op de teller staat en dus vele malen ouder is dan de Alpen (32 miljoen jaar), de Himalaya (40 miljoen jaar) en Rocky Mountains (60 miljoen jaar). Op de berg groeien zo’n 1470 verschillende bloemen en planten. Niet voor niets dat deze bijzondere berg tot één van de ’s werelds new seven wonders of nature is verkozen, waar de Afrikanen ontzettend trots op zijn. Dit maakt dat er 9 van de 10 keer een rij staat om met de kabelbaan omhoog te gaan, zo kunnen er 840 (!) personen per uur op de top worden gedropt.

‘Net’werken
Naast het babysitten en het werken in het guesthouse ben ik begonnen met mijn derde job. Ik werk voor een Nederlands bedrijf dat agrarische producten als wijn en fruit exporteert van Zuid-Afrika naar Europa. Zij merkten dat er behoefte is aan vertegenwoordiging in Zuid-Afrika om een 1-op-1 relatie op te bouwen met de producenten.
Je kunt je voorstellen dat in een land als Zuid-Afrika, waarbij pas over business wordt gesproken als je elkaar persoonlijk hebt leren kennen (vaak onder het genot van een lunch, wijnproeverij of braai) een gezicht bij het bedrijf wel fijn is.
That’s me!

Daarnaast wil het bedrijf investeren in social responsibility en dat is het stuk waar ik warm voor loop. Een bepaald percentage van de omzet wordt in de toekomst geïnvesteerd in een goed doel. De uitdaging is om de connectie te maken tussen de producenten en educatie. Educatie JA, je hoeft immers geen twee keer aan een juf, in hart en nieren, te vragen in welke richting we moeten denken voor een goed doel.
Twee weken geleden is de eigenaar van het bedrijf in Kaapstad geweest en heeft hij mij onder zijn hoede genomen en geïntroduceerd in de agrarische wereld. De focus van het bedrijf ligt op citrusvruchten, maar omdat er vraag is naar jaarrond leveringen aan de Europese klanten, is het bedrijf nu ook op zoek naar producenten van zomerfruit als druiven en steenfruit. Het plannen van de afspraken vooraf is al een uitdaging op zich, maar na enige tijd en wat gezonde energie is er een aantal producenten dat ons wil ontvangen..

Hoe gaat dat dan? Je moet niet denken dat je vier boeren op één dag kunt bezoeken. Sterker nog, je mag in je handjes knijpen als je er twee kunt zien. Het mooiste voorbeeld is wel de zoektocht naar Southern Farms. Rijdend vanuit Kakamas (Noord-Kaap, ruim 800 km van Kaapstad) komen we op een gegeven moment op een gravelroad terecht, in the middle of no where. We komen kilometers aan een stuk geen tegenligger tegen. Het bereik van de telefoon valt uit en we hebben geen flauw idee of we goed zitten. En dan zien we het bord met vervaagde letters: ‘Southern Farms’. Yes, we’re on the right track. We rijden nog een fors aantal kilometers met prachtige vergezichten en rijden dan in de richting van een dal waar de frisse, groene druivenbladeren ons tegemoet komen, die afsteken tegen het berglandschap. Wauw! Tussen de druivenranken door rijden we naar het kantoor.

We voeren ons gesprek aan een vergadertafel waar 14 man aan kunnen zitten, onder een veranda met uitzicht op de boerderij. Tijdens het gesprek houd ik mijn gezicht in de plooi en doe ik alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Na het praatje om elkaar te leren kennen en ervaringen over het werk uit te wisselen, rijst de vraag: “What is needed in terms of social responsibility?” Deze boer heeft daar prachtige ideeën over. Naast druiven is hij gestart met het verbouwen van dadels, waardoor hij zijn werknemers in de toekomst, in plaats van alleen seizoenswerk, een baan kan aanbieden die het gehele jaar doorloopt. Aangezien de boerderij te ver weg ligt van de bewoonde wereld om elke dag op en neer te lopen, bieden zij huisvesting aan. Ook wordt er geïnvesteerd in training and development voor de werknemers. Met het oog op het stijgende aantal fulltime werknemers met bijbehorende kinderen willen zij naast de pre-schools die ze al hebben een eigen basisschool starten om de werknemers te binden aan de boerderij. We nemen vervolgens een kijkje op één van de twee pre-schools, waar lachende bruine kinderkopjes happy op een kleedje zitten te spelen. Dit maakt het verhaal compleet en doet mijn hart sneller kloppen. Ik zag mezelf meteen als directrice van de basisschool en heb mijn klas al ingericht. Als je zoiets kan betekenen, hoe gaaf is dat!

De man met wie we het gesprek hebben, is verantwoordelijk voor alles wat gaande is op de boerderij (had ik al gezegd dat we het hier hebben over een boerderij van 350 hectare grond!?), hij laat meteen weten dat ik hier vandaag nog mag beginnen. Eenmaal op het hoofdkantoor in Stellenbosch wordt er iets minder enthousiast gereageerd. Nu zijn we in gesprek met marketingmensen die alleen maar met geld bezig zijn en geen idee hebben hoe het er op de boerderij aan toe gaat. Hun eerste wedervraag: “En dan moeten wij zeker een minimum aantal containers druiven leveren per week?” Op dat moment besluiten we om het goede doel los te koppelen van de business.
Waarom starten we niet onze eigen Non Profit Organisation?

P.A.M. Foundation
Pupils Adducation & Motivaition.

Het brainstormen over de naam is begonnen. Add-ucation, als in: toevoegen.
Het daadwerkelijk opstarten van een nieuwe school klinkt fantastisch. Het idee speelt dagen door mijn hoofd, maar vind ik uiteindelijk toch te hoog gegrepen. Ondertussen zijn we er bovendien uit dat we een programma moeten aanbieden in een community en dat het kopieerbaar moet zijn.

Allereerst de locatie. Het programma moet plaatsvinden in een community waar de boeren zitten, bijvoorbeeld: Citrusdal, waar de kans groot is dat de kinderen van de werknemers hier op scholen zitten en de boeren in de toekomst sneller de stap zullen nemen om zaken met ons te gaan doen.

Er ontstaat een programma in vier fasen.

FASE 1: Pre-Schools
Het probleem van goed onderwijs begint bij het begin: het gemis van goede kleuterscholen, waar kinderen worden voorbereid op de basisschool. We beginnen daarom met de start van één peuterspeelzaal en afhankelijk van de vraag zal het aantal pre-schools dat nodig is, gevestigd worden. Pas op het moment dat dit loopt en zij niet meer afhankelijk zijn van de NPO gaan we over naar fase 2.

Fase 2: Primary Schools
Ik geloof dat de kracht van het neerzetten van een succesvol project in het buitenland zit in het luisteren naar de locals. Hoe enthousiast ik ook kan zijn over onderwijs met tablets, als hier in Zuid-Afrika geen behoefte aan is, houdt het op. De vraag is: “Wat is hier nodig?” Dit verschilt per basisschool. Maar de kans is groot dat er geïnvesteerd moet worden in de basis:

1) Het aanbieden van (gezond) eten: ‘You can’t teach a hungry child’.
- Connectie bedrijf: sponsoren vers fruit op de peuterspeelzalen en basisscholen.
2) Het aanbieden van transport.
3) Het aanbieden van materialen: lesboeken, werkboeken, potloden, pennen etc.
4) Het opleiden van goede leerkrachten.
Hier zit de uitdaging.

Fase 3: Grade 7
Het jaar dat de kinderen klaar worden gestoomd voor de Highschool.
Begeleiding hierin is een MUST.

En als dit allemaal -onafhankelijk van de NPO- goed loopt, kan het concept worden uitgerold naar een andere community: Fase 4: Enterprise development.

DREAM BIG, ik weet niet over een hoeveel-jaren-plan we het hier hebben. En dat maakt me eerlijk gezegd ook niet uit. Als ik over twee jaar nog bezig ben om de eerste peuterspeelzaal uit de grond te toveren, dan weet ik waarvoor ik het doe. Die vrolijke, bruine, kinderkoppies die straks veilig naar mijn pre-school kunnen, women empowerment en de binding met de ouders en de community: that makes me happy.

Don’t trust anyone, except yourself!
Als er iets gebeurt wat een typische actie voor een bepaald persoon is, zeggen we vaak: “Dat is echt een actie voor (bijvoorbeeld) Annemarieke”. Of in mijn geval ‘een echte ‘Pam-actie’. Anyways, het heeft te maken met mijn goedgelovigheid, niet echt handig in Kaapstad. Er zijn dus al meerdere momenten geweest, waarop ik me voor m’n kop kan slaan, omdat ik mensen simpelweg te snel vertrouw. Eén daarvan heb ik weken voor me gehouden. Ik schaam me dood. Gelukkig kan ik er nu om lachen, vind ik het bij Afrika horen en ga ik toch maar met mijn billen bloot.

Op weg naar mijn eerste businessafspraak, in mijn nieuwe huurauto, met de kaart van Kaapstad (waarom had ik niet gewoon m’n Google maps aanstaan, we leven in 2015!) rijd ik drie keer fout. Ik ben geïrriteerd en ondertussen te laat. Gelukkig heb ik er geen problemen mee om hulp te vragen. Ik ben er bijna, dus de blanke man met twee donkere meiden kunnen me ongetwijfeld verder helpen. Dat kunnen ze. De meiden bieden zelfs aan om even mee te rijden en me de weg te wijzen. Mijn tas met geld, telefoon, sleutels - ALLES - ligt dan opeens naast de benen van degene die voorin zit. Ik zie ze in gedachten al uit de auto springen en wegrennen. Maar dan klinkt er gepiep in de auto. Het teken dat ze hun gordel moeten aandoen. Nu kan ik in ieder geval direct mijn tas pakken, als ik de auto straks stop. Ik word met de minuut zenuwachtiger, maar na vijf minuten arriveren we op de plaats van bestemming. Ik geef ze 20 rand voor de lunch en zet ze mijn auto uit.

Ook de volgende gebeurtenis verdient geen schoonheidsprijs. Ik zoek tijdens de spits een parkeerplek in de stad. Mission impossible. Maar wat overkomt mij? De eerste straat die ik in rijd, begeleidt een mannetje me langs de slagbomen naar een parkeerplaats waar nog genoeg plaats is. Op dat moment hadden de alarmbellen moeten gaan rinkelen. “You can park here, but before you come back you need to order a cup of coffee next door”. Oke, that’s a way of doing it, prima. Na een uur kom ik terug en loop ik rustig op mijn gemak naar het koffietentje, totdat de parkeerman - wild met zijn armen zwaaiend - om mijn aandacht vraagt. Ik bevestig dat ik koffie ga drinken, maar zijn hele lichaam maakt duidelijk dat ik nu beter direct naar hem toe kan komen. Dan valt mijn oog op een controleur die over de parkeerplaats loopt en vervolgens op een bord dat aangeeft dat hier alleen auto’s staan met een abonnement. Parkeren zonder abonnement betekent een wielklem. Ondertussen vraagt de gestreste ‘parkeerman’ om geld. Kleingeld heb ik niet, daarom wil ik hem 10 rand geven, maar hij smeekt om meer. Het kleinste briefje dat ik dan in mijn portemonnee heb is 50 rand. De stress wordt me de baas, ik wil weg en dan geef ik de 50 rand. Ach, ik heb de koffie niet hoeven af rekenen. In de auto op weg naar huis besef ik echter dat ik deze lieve man zojuist een dag salaris cadeau heb gegeven. Normaal betaal je 2 rand voor parkeren.

Je zult nu bijna denken dat het niet gek is dat juist mijn telefoon gejat is. It was one of these days: verkeerde been uit bed gestapt, 6.30 op zondag in de auto naar het guesthouse in de file komen en geen parkeerplek kunnen vinden. Kort, maar krachtig: weer zo’n lieve ‘parkeerman’ die gebruikmaakt van de situatie. Eén moment laat ik mijn auto onafgesloten achter en weg is hij. De woorden van de schoonmaakster galmen nog na: ‘Don’t trust anyone, except yourself’.

Ik kan hiervan gaan balen (heb ik ook een hele dag volgehouden), maar moet het vooral als een les zien. En al snel kan ik het van de positieve bekijken: gelukkig heb ik de dag van tevoren mijn foto’s nog op de laptop gezet, beter alleen mijn telefoon dan mijn hele tas, geen bedreigingen of fysiek geweld met alle traumatische ervaringen van dien. Lesson learned.

LION’S HEAD
‘Totaal bezweet, vermoeid en voldaan de top bereikt! Genietend van het uitzicht spontaan een ijskoud biertje aangeboden krijgen: Het toppunt van Afrikaanse gastvrijheid!’
Mijn Facebook, 9 oktober 2015.

Spontaan
Waarom zou iemand na een hike van 669 meter een ijskoud biertje dat hij zelf gedurende de hele rit naar boven heeft gedragen, willen uitdelen? En dan uitgerekend aan ons? Daar zit natuurlijk een verhaal aan vast. Goed voorbereid - zonder zonnebrandcrème, op gympen, op het heets van de dag, zonder water – komen we vol energie aan bij Lion’s Head. We kunnen nog net twee kleine flesjes water scoren en beginnen onze tocht. Al gauw ontdekken we dat onze bezwete huidjes deze hitte niet zonder zonnebrand aan kunnen. Onder het mom: ‘Nee heb je, Ja kun je krijgen’, stel ik de brutale vraag aan een groep Afrikanen die we al eerder gepasseerd zijn: ‘Kunnen we misschien wat zonnebrandcrème van jullie lenen?’ Het is geen probleem, en terwijl ze de tas openmaken, valt mijn oog op de gekoelde biertjes. Mijn mond valt letterlijk open. Dit is het moment om al mijn charmes in de strijd te gooien. En verdomd, ik heb nog niet één foto geschoten van het uitzicht vanaf Lions Head, en we krijgen een overheerlijk koud biertje aangeboden: het lekkerste biertje ooit!

Run 4 Change
De JAG Foundation is opgericht in 2007, zij werken met kinderen in de hoge risicogebieden waar veel criminaliteit heerst. JAG laat kinderen zien dat er ook andere paden te bewandelen zijn door middel van sport. Ze hebben drie programma’s: JAGRugy, JAGRiders en JAGRunners. Tijdens deze programma’s worden - naast plezier en ontspanning - bepaalde waarden en normen aangeleerd.
Daarnaast zijn ze sinds kort gestart met het programma: JAGBullyProof. Op basisscholen en middelbare scholen worden presentaties gegeven over pesten en cyberpesten. Ook hier wordt gebruik gemaakt van sport en spel om te laten zien hoe het kan voelen om gepest te worden. De aanvraag voor deze presentaties loopt storm, wat aangeeft hoe het een groot probleem het is.
5 December doe ik mee aan de JAG Foundation sponsorloop: ‘Run 4 Change’ @ Ratanga Junction (mijn oude stagebedrijf). Elke euro is welkom.
Vind jij het leuk om eenmalig op deze manier een bijdrage te leveren aan dit goede doel?
Maak een leuk bedrag over op mijn rekening: P. Verwoolde NL34 RABO 0123 7321 58 en ik zorg dat het in de juiste handen terecht komt.

Feitjes, (geluk)momentjes, ervaringen:
- Wist je dat Zuid-Afrika in het druivenseizoen 2014/2015 59.379 miljoen 4.5kg dozen tafeldruiven heeft geoogst, waarvan 58.544 miljoen 4,5kg dozen zijn geëxporteerd!
- Eén van de netwerkbijeenkomsten was een family lunch bij een boer thuis. Een boer met zijn vijf vrouwen, vier dochters. De man zat op zijn sofa en alles werd voor hem gedaan. Zijn Engels was niet zo goed en dus spraken we de hele middag Afrikaans. Of beter gezegd, wij Nederlands en zij Afrikaans. Geweldig!
- Op de to-do-list: Cursus Afrikaans.
- Aapjes tegenkomen langs te kant van de weg.
- Walvissen spotten @ Hermanus.
- Boer zoek vrouw is ook in Zuid-Afrika van start gegaan.
- ‘Tabletalk’, standaard pagina in de krant, I LIKE.
- Een bakker als nieuwe huisgenoot! Elke morgen verse broodjes!
- Voor de eerste keer kwam er een vader met zijn zoon bedelen aan de poort van ons huis. Nietsvermoedend liep ik er naartoe… geld geven heeft geen zin, daarmee houd je ze op de straat. Dan maar een banaan. Ook dit hoort bij Afrika.
- Na 2,5 maand opeens aan de verkeerde kant van de auto willen instappen…
- Op 17 november krijg ik iemand aan de telefoon, die me bij het afsluiten van het gesprek ‘Merry Christmas!’ wenst.
- Inmiddels al zes keer deelgenomen aan de ParkRun 5km, PR: 00:27:18.
- De 10 km zit ook weer in de benen.
- Kirstenbosch Summer Sunset Concerts zijn van start gegaan. Afgelopen week was de opening met een geweldige performance van Freshly Ground. Geluksmomentje!

Mijn tweede verslag heeft even op zich laten wachten, maar dit was het dan weer!

Liefs, dikke kus uit het zonnige Kaapstad!

Juf Pam

Nieuwe Afrikaanse nummer +27 (0) 79 260 6592